Erich von dem Bach-Zelewski (1899–1972) był niemieckim generałem SS i policji, znanym z dowodzenia oddziałami odpowiedzialnymi za represje wobec ludności cywilnej w okupowanej Europie. Podczas II wojny światowej odgrywał kluczową rolę w zwalczaniu partyzantów na froncie wschodnim, wykorzystując brutalne metody pacyfikacji. W 1944 roku kierował tłumieniem Powstania Warszawskiego, podczas którego zginęły dziesiątki tysięcy cywilów. Po wojnie uniknął osądzenia za zbrodnie wojenne, współpracując z aliantami jako świadek w procesach norymberskich. W latach 50. został skazany w Niemczech za zbrodnie popełnione na przeciwnikach politycznych przed wojną, lecz nigdy nie odpowiedział za swoje działania na okupowanych terenach. Jego życie po wojnie było pełne kontrowersji, a jego postać symbolizuje zbrodniczy charakter nazistowskiego reżimu. Zmarł w 1972 roku, pozostawiając po sobie dziedzictwo nierozerwalnie związane z brutalnością III Rzeszy.