Funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa (UB) byli członkami komunistycznej służby bezpieczeństwa działającej w Polsce w latach 1944–1956. UB, będący głównym narzędziem represji reżimu komunistycznego, zajmował się zwalczaniem opozycji politycznej, ruchu oporu, w tym Żołnierzy Wyklętych, oraz kontrolą społeczeństwa. Funkcjonariusze stosowali brutalne metody, takie jak aresztowania, tortury, inwigilacja i wymuszanie zeznań, często fabrykując dowody przeciwko przeciwnikom władzy. Brali udział w prześladowaniach duchownych, działaczy niepodległościowych i inteligencji, a także w organizacji pokazowych procesów sądowych. UB było ściśle podporządkowane władzy PZPR i nadzorowane przez sowieckich doradców, co podkreślało jego zależność od Moskwy. Po 1956 roku, w wyniku przemian politycznych, UB zostało rozwiązane, a jego funkcje przejęła Służba Bezpieczeństwa (SB). Funkcjonariusze UB pozostają symbolem terroru, który komunistyczne władze stosowały wobec polskiego społeczeństwa w pierwszych latach powojennej Polski Ludowej.