Danuta Siedzikówna, ps. „Inka” (1928–1946), była sanitariuszką Armii Krajowej i jedną z najbardziej znanych postaci polskiego powojennego podziemia niepodległościowego. W czasie II wojny światowej straciła rodziców, a sama zaangażowała się w działalność konspiracyjną jako członkini 5. Wileńskiej Brygady AK dowodzonej przez majora Zygmunta Szendzielarza „Łupaszkę”. Po wojnie nadal działała w strukturach antykomunistycznych, pomagając rannym partyzantom. W 1946 roku została aresztowana przez UB, brutalnie przesłuchiwana i oskarżona o współpracę z „bandami reakcyjnego podziemia”. Pomimo młodego wieku została skazana na śmierć w pokazowym procesie i stracona 28 sierpnia 1946 roku w Gdańsku. Przed egzekucją napisała w liście, że „zachowała się jak trzeba”. „Inka” stała się symbolem niezłomności i walki o wolną Polskę, a pośmiertnie została zrehabilitowana i uhonorowana jako bohaterka narodowa.