Komunistyczni prokuratorzy w czasach PRL-u w Polsce byli funkcjonariuszami aparatu represji, którzy oskarżali osoby uznane za wrogów systemu komunistycznego. W latach 40. i 50. odgrywali kluczową rolę w przeprowadzaniu pokazowych procesów przeciwko żołnierzom podziemia niepodległościowego, znanym później jako Żołnierze Wyklęci. Oskarżenia stawiane przez prokuratorów często opierały się na sfabrykowanych dowodach i wymuszonych torturami zeznaniach. Wśród niesłusznie oskarżonych znaleźli się m.in. generał Emil Fieldorf „Nil”, rotmistrz Witold Pilecki, czy Danuta Siedzikówna „Inka”. Prokuratorzy domagali się dla nich najwyższych kar, w tym wieloletnich wyroków więzienia lub kary śmierci, co doprowadziło do fizycznej eliminacji wielu bohaterów walki o niepodległość. Ich działania były podporządkowane dyrektywom komunistycznej władzy, która dążyła do zdławienia oporu wobec reżimu. Po 1989 roku niektórzy prokuratorzy uniknęli odpowiedzialności za swoje czyny, co wzbudza kontrowersje w kontekście rozliczeń z przeszłością PRL. Ich działalność symbolizuje instrumentalne wykorzystanie prawa do zwalczania przeciwników politycznych.